Stefan Zweig consumiu os últimos días da súa vida na cidade brasileira de Petrópolis, a uns 70 km de Rio de Janeiro. Alí, entre as montañas da Serra dos Órgãos e acompañado por Lotte, a súa segunda muller, buscou refuxiarse da barbarie da guerra mundial. Dedicou longas horas a traballar nos seus ensaios sobre dúas figuras fundamentais das letras francesas: Michel de Montaigne e Honoré de Balzac. Para Zweig, o seu ensaio sobre Balzac ía ser sen dúbida a súa obra capital, por riba de todas as demais biografías e novelas.
En Petrópolis, a tranquilidade da vida rústica foi primeiro un bálsamo para a moi fráxil moral de Zweig, pero a ausencia de amigos e o descoñecemento do idioma foi convertindo ese primeiro paraíso nunha pesadez insoportable. Zweig non vía futuro, nin lle vía xa sentido ao seu traballo. El, que foi un grande defensor da cultura europea e que tiña en mente a súa conservación e divulgación para as xeracións novas, foi vencido finalmente polo desespero e a fatiga.
Entre os poucos amigos cos que o matrimonio Zweig se relacionou destacaba unha poeta chilena que lograría o Premio Nobel apenas catro anos despois. Tratábase de Gabriela Mistral, que tamén vivía en Petrópolis onde era cónsul do seu país. No libro que recolle as ponencias do simposio celebrado en 1981 na cidade de Nova York hai un capítulo dedicado a esta relación. A súa autora, Frances Hernandez, relata cómo Mistral gozaba en 1942 dun altísimo prestixio literario mundial pero ao mesmo tempo comezaba a padecer os síntomas da súa avanzada diabetes e da insuficiencia cardiaca que arrastraba. A isto iría sumarse en pouco tempo o suicidio do seu sobriño Yin-Yin que ela adoptara e educara desde pequeno.
Zweig coñeceu de Mistral pola publicación na prensa local de varios artigos nos que a chilena animaba a adoptar a nenos exiliados da guerra de España, un asunto polo que a poeta sempre tivo grande preocupación. Foi precisamente o escritor austriaco o que amosou interese por coñecela. Despois do primeiro encontro, arranxado polo alcalde de Petrópolis, o matrimonio Zweig e Gabriela Mistral pasaron moitas horas ben na casa deles ou ben na casa dela. Deixaban pasar as horas das longas veladas tropicais sentados no porche, falando e bebendo mate, quizais calmando así as fondas penurias da vida, das que un finalmente nunca pode liberarse.
Casa de Stefan Zweig, en Petrópolis, hoxe
