O mito de Sísifo

Albert Camus utilizou en 1942 a historia de Sísifo como motivo narrativo para a elaboración dun moi interesante e famoso ensaio sobre a existencia humana.

Sísifo foi un home que caeu en desgraza aos ollos dos deuses polo seu excesivo inxenio e astucia. Hai versións que din que Sísifo era o pai de Ulises, quen herdou del esa grande intelixencia que todos lembramos. Como castigo perdeu a vista e foi condenado a empurrar unha pedra pola ladeira dunha montaña cara a cima eternamente. A pedra cando chega ao cume cae e Sísifo ten que volver a comezar o seu traballo absurdo unha vez máis.

Precisamente do absurdo da vida fala Camus no seu ensaio. A excusa é Sísifo e o seu mito. Camus propón unha pregunta que considera fundamental: A vida merece a pena ser vivida? El desenvolve a súa teoría do home absurdo, aquel que é consciente da inutilidade do seu esforzo e do sinsentido da vida. As relixións, calquera delas, son só saltos ao baleiro para salvar o abismo que hai entre a conciencia do absurdo e o apego á propia vida.

A fonte de Camus é principalmente o Dostoievski da novela Os demos, particularmente do seu personaxe máis filosófico, Kirilov, pero a min a súa conciencia do absurdo da vida lévame tamén a pensar nun Unamuno ou mellor no Pessoa do Livro do Desassossego.

Lonxe do existencialismo francés de Jean Paul Sartre, do que Camus non era para nada defensor, tamén houbo a mesma e recurrente pregunta sobre se a vida merece a pena ser vivida.