Si, ben se me pode acusar de andar un pouco lento. Cen anos de cinema no ano 2011? Pois si e non.
Até nos libros de texto se sinala que a primeira exhibición do cinematógrafo Lumière tivo lugar o 28 de decembro de 1895 no Salón Indiano do Grand Café de París, no moi céntrico Boulevard dos Capuchinos. Tamén e amplamente coñecido que aos poucos meses un grupo de operadores adestrados polos dous célebres irmáns levou o prodixioso invento aos catro recantos do mundo, tanto para amosalo á xente como –sobre todo– para filmar películas que logo formarían o fabuloso catálogo Lumière (1422 títulos en dez anos). Todo iso é apaixoante.
Pero hai uns cen anos, máis ou menos, Europa comezou a deixar de proxectar peliculiñas tan curtas, as que tiñan unha soa bobina e unha duración de 15 minutos como máximo. As produtoras foron pouco a pouco apostando por filmes máis longos, de varias bobinas e máis caros de producir. Para algúns, este cambio obedecía a que os espectadores desexaban películas máis narrativas nas que as historias, as tramas e os personaxes estivesen mellor perfilados e desenvolvidos. Para outros, foi unha medida empresarial orientada a facer un produto diferente ao que lanzaban os norteamericanos, que nos anos 1909 e 1910 encheron o mercado europeo de películas curtas.
No que si se poñen de acordo uns e outros é en que os pioneiros deste cambio foron os dinamarqueses e particularmente a súa compañía de bandeira, a Nordisk. O film Afgrunden (O abismo, 1910), protagonizado pola estrela Asta Nielsen serviu de aviso ao resto de produtores europeos e tras os dinamarqueses viñeron os franceses coas súas adaptacións de Víctor Hugo e os italianos co seu cinema colosal de cabirias, divas e infernos.
Hoxe en día, cando dicimos "vou ao cine" queremos dicir normalmente "vou ver unha longametraxe de ficción", pero esa expresión, como vemos, non sempre significou o mesmo. Desde hai uns cen anos, si.
(Na imaxe, fotograma da película Afgrunden, de Urban Gad.)
Até nos libros de texto se sinala que a primeira exhibición do cinematógrafo Lumière tivo lugar o 28 de decembro de 1895 no Salón Indiano do Grand Café de París, no moi céntrico Boulevard dos Capuchinos. Tamén e amplamente coñecido que aos poucos meses un grupo de operadores adestrados polos dous célebres irmáns levou o prodixioso invento aos catro recantos do mundo, tanto para amosalo á xente como –sobre todo– para filmar películas que logo formarían o fabuloso catálogo Lumière (1422 títulos en dez anos). Todo iso é apaixoante.
Pero hai uns cen anos, máis ou menos, Europa comezou a deixar de proxectar peliculiñas tan curtas, as que tiñan unha soa bobina e unha duración de 15 minutos como máximo. As produtoras foron pouco a pouco apostando por filmes máis longos, de varias bobinas e máis caros de producir. Para algúns, este cambio obedecía a que os espectadores desexaban películas máis narrativas nas que as historias, as tramas e os personaxes estivesen mellor perfilados e desenvolvidos. Para outros, foi unha medida empresarial orientada a facer un produto diferente ao que lanzaban os norteamericanos, que nos anos 1909 e 1910 encheron o mercado europeo de películas curtas.
No que si se poñen de acordo uns e outros é en que os pioneiros deste cambio foron os dinamarqueses e particularmente a súa compañía de bandeira, a Nordisk. O film Afgrunden (O abismo, 1910), protagonizado pola estrela Asta Nielsen serviu de aviso ao resto de produtores europeos e tras os dinamarqueses viñeron os franceses coas súas adaptacións de Víctor Hugo e os italianos co seu cinema colosal de cabirias, divas e infernos.
Hoxe en día, cando dicimos "vou ao cine" queremos dicir normalmente "vou ver unha longametraxe de ficción", pero esa expresión, como vemos, non sempre significou o mesmo. Desde hai uns cen anos, si.
(Na imaxe, fotograma da película Afgrunden, de Urban Gad.)
No hay comentarios:
Publicar un comentario