O elefante gris

Nun dos máis coñecidos relatos de Slawomir Mrożek o director dun parque zoolóxico de Polonia, por aforrar cartos ás arcas públicas, actitude ben patriótica, decide substituír o pedido do ansiado elefante que non tiñan e levaban anos desexando por outro feito de goma e a tamaño natural igualmente oportuno. Dous operarios serían os encargados de inflalo soprando polos extremos. Pero sendo tan ardua a tarefa e apurados polo tempo, sempre todo ao final e a correr, toman a sabia decisión de inflalo con gas. O día da inauguración, diante dun grupo de abraiados escolares atentos ás explicacións do seu mestre, o elefante gris bota a voar polo ceo coma un paxariño, lixeiro.

Sería este un destino fermoso para o Elefante Gris do Gaiás, o Acorazado Potemkin de Peter Eisenstein. Velo voar polo ceo de Compostela, cheo de gas, batendo contra as torres da Catedral sería así como o final irónico dun pesadelo multimillonario, un mago de Oz na cidade esmeralda da pedra de acibeche. Esbozarían os cidadáns un sorriso de complicidade coa fortuna por moito que ao conselleiro non lle gusten os paquidermos.

Un proxecto faraónico, que naceu oco e foi perdendo extremidades polo camiño, que consumiu billetes coma se foran do monopoly, que viu entrar e saír exércitos de camións cheos de lousa, pedra e cemento, botas de goma e cascos de cores. Debaixo dos cascos ían os políticos, tamén de moitas cores. De tantas cores ficou todo gris.

Mentres se ían colocando as pezas deste crebacabezas estratosférico que se ía pouco a pouco parecendo a unha pataca quente, moi quente, amoreáronse columnas de libros nos sotos oficiais pechados con chave e os vellos xornais das vellas linotipias amarelaron ou esvaecéronse para sempre en conventos, faiados e armarios roupeiros. Arquivos, bibliotecas e hemerotecas? Benvidos sexan sempre. Elefantes de cemento que se levan o que non temos? Non, nunca máis.