Cando xa estaba a piques de saír do inmenso parque de Schönbrunn cuberto dun groso manto de neve, alí onde o emperador de Austria tiña o seu palacio de verán, escoitei tras de min un canto feble e agarimoso:
—Tui, tui, tui.
Xirei a cabeza e albisquei un paxariño pousado na póla dunha árbore. As súas plumas verdeais resaltaban no fondo branco da neve e por impulso de cazador de imaxes quixen tirarlle unha foto. Escapóuseme unha, dúas, tres veces. Retou a miña paciencia como a sabendas. Pero cando finalmente descendeu da árbore e pousou as patas na neve aí se me presentou a oportunidade que estaba agardando, e clic. Non saiu unha instantánea moi xeitosa pero polo menos pódese ver o paxariño.
Tratábase dun ferreiriño abelleiro, da familia dos páridos. O ferreiriño abelleiro é predominantemente insectívoro. Prefire comer desde as pólas máis baixas das árbores, perto do tronco, pero con frecuencia procura a comida no chan. Vive en zonas de bosque de toda Europa e pode chegar a ser moi confiado comendo mesmo da man dunha persoa.
—Tui, tui, tui.
Xirei a cabeza e albisquei un paxariño pousado na póla dunha árbore. As súas plumas verdeais resaltaban no fondo branco da neve e por impulso de cazador de imaxes quixen tirarlle unha foto. Escapóuseme unha, dúas, tres veces. Retou a miña paciencia como a sabendas. Pero cando finalmente descendeu da árbore e pousou as patas na neve aí se me presentou a oportunidade que estaba agardando, e clic. Non saiu unha instantánea moi xeitosa pero polo menos pódese ver o paxariño.
Tratábase dun ferreiriño abelleiro, da familia dos páridos. O ferreiriño abelleiro é predominantemente insectívoro. Prefire comer desde as pólas máis baixas das árbores, perto do tronco, pero con frecuencia procura a comida no chan. Vive en zonas de bosque de toda Europa e pode chegar a ser moi confiado comendo mesmo da man dunha persoa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario