Sobran máis palabras

A variña máxica

Lendo e escoitando certas cousas un comeza xa case a pensar que os mestres somos os novos magos Houdini do século XXI. Hai cinco anos, cando empecei esta desagradecida tarefa de ensinar, descoñecía por completo os superpoderes máxicos que a sociedade actual asegura que posuímos. Confeso: eu aínda non atopei a miña variña máxica pero supoño que será por falta de vocación ou aptitude, ou as dúas cousas, que todo pode ser.

É que xa vai sendo excesivo isto de responsabilizar ás escolas e aos mestres de todos os males do mundo. Se nos decatamos cada certo tempo da continua sangría dos máis novos nas estradas é porque na escola non se fai fincapé na educación vial, se os nenos enchen o bandullo de bolos industriais cheos de graxas animais é porque na escola non se fala o suficiente da boa nutrición, se os adolescentes entran inxenuamente no mundo das drogas é porque lles falta información e os profesores non saben tratalos. E así poderíamos seguir con cen casos máis.

Resulta cando menos triste ollar como esta sociedade e tamén moitas familias se desentenden por completo de asuntos tan importantes. Asusta a facilidade con que se atopa resposta para todo sen pensar en nada. Queridos mestres, se segue habendo obesidade infantil, drogadición e acidentes nas estradas sabede que é porque non traballades o suficiente, porque o resto do mundo está moi ocupado en cousas máis importantes. Quizais é que aínda non atopastes a maldita variña máxica que eu ando a buscar.

Serrat en Vilagarcía

Foi unha sorte asistir o pasado xoves 23 ao concerto de Joan Manuel Serrat no Auditorio de Vilagarcía. Non adoitan pasar por aquí figuras musicais da talla do cantautor catalán e por iso non sorprendía que o aforo estivese repleto e as entradas esgotadas dous meses antes da súa actuación.

Serrat amosou o seu lado máis intimista e persoal. Acompañado no piano polo seu inseparábel Ricard Miralles deu un repaso pola súa amplísima discografía que deixou contentos aos máis fieis. Entre canción e canción gañou a complicidade do público con anécdotas contadas de xeito moi divertido facendo no medio do concerto un brinde pola vida.

No repertorio a maioría foron cancións clásicas dos seus máis de 40 anos adicados ao mundo da música. Comezou con Hoy puede ser un gran día e despois viñeron, entre outras, Tu nombre me sabe a yerba, De vez en cuando la vida, Esos locos bajitos, Penélope, Cantares, Para la libertad, Señora, Disculpe el señor, Me gusta todo de ti (pero tú no), Muñeca rusa, etc.

Do seu último disco Mô, adicado a Mahón, lugar onde o cantautor pasa longas temporadas, presentou tres cancións en catalán: Mô, Fugir de tu e Cremant nuvols.

O remate do concerto chegou co seu superclásico Mediterráneo, pero o público entregado desde o inicio pediu máis e máis e Serrat voltou finalmente para cantar Fiesta e Lucía, coa que rematou unha fermosa noite.

Auga, lume, terra e aire

Xa coa calma que concede o tempo vale a pena falar das inundacións acontecidas en Vilagarcía o pasado sábado día 18. A auga que caeu nun pequeno intervalo de tempo durante a mañá coincidiu coa marea alta e fixo que o río do Con (un pequeno regato) se desbordara asolagando as rúas do contorno. Tamén outras zonas da vila coma a rúa Rey Daviña sofreron situacións semellantes e moitos locais comerciais tiveron que traballar arreo para librarse da auga e salvar o que se podía salvar.

No CEIP A Lomba, no que eu traballei o curso pasado, as chuvias provocaron que a planta baixa ficase inservíbel para impartir clase e por iso o luns foi suspendida a actividade lectiva.

Despois dos lumes de agosto, as fortes chuvias do outono veñen complicar máis as cousas. Pero penso que nada disto é inocente e non ocorre porque si. Sabémolo todos e xa basta de mirar para outro lado. Queimar os montes e construir en calquera sitio non é a mellor política para defender o noso medio natural.

(Na fotografía pódese ver cómo se atopaba a rúa Fariña Ferreño, onde eu vivo. Sorte que non estaba aquí).

Mellor que non veñan

Hoxe, no suplemento de presentación da edición galega de El País, o xornalista Xosé Manuel Pereiro escribe coa súa peculiar ironía un moi atinado artigo sobre as aberracións urbanísticas nas costas do noso país e sobre as 600.000 vivendas que se proxectan construir nos próximos anos. Titúlase o artigo 'Mejor no vengan' e merece moito a pena. Está escrito coma se se tratase dunha advertencia a todos aqueles que pensan en mercar unha segunda vivenda perto das nosas praias:

"Los gallegos somos extremadamente hospitalarios con los visitantes. Y tremendamente irritables con los vecinos. Apreciarán la diferencia en cuanto se aposenten y pasen de ser veraneantes a vecinos. Aquí también se aplica el dicho anglosajón de que "las buenas vallas hacen buenos vecinos", pero dependiendo de la valla. Las buenas son las que ya están hechas y no son movibles. Además, sus vecinos autóctonos serán con toda seguridad los antiguos propietarios de los terrenos que ustedes ocupan, que los vendieron por dos duros cuando eran de uso agrícola porque creyeron hacer un buen negocio, o porque con el señor que los compraba venía un concejal que decía que los iban a expropiar si no vendían. Necesitarán más que una valla para sentirse a salvo de las miradas."

Tardes de fútbol

Si, foi certo. O 29 de maio de 1951 o equipo alemán do TSV Munich xogou un partido amigable no estadio do Couto contra a Unión Deportiva Orensana. O equipo ourensán, que xogaba naquel tempo na liga de Segunda división e xa estaba a punto de desaparecer, viuse reforzado con xogadores da valía de Pahíño para disputar este encontro.

O resultado foi contundente. Gañaron os alemáns por 4 a 1 aínda que foron os ourensáns os primeiros en marcar. A crónica de La Región contaba que a chuvia deslucira o partido, que sen lugar a dúbidas foi o acontecemento deportivo do ano en Ourense.

TSV München: Strauss; Pledl, Fritz, Soemann; Sommer, Smidhuber; Monnseheim, Lauxmann, Mekerle, Vottner e Hornauer.

UDO: Pita; Mantido, Padrón, Cabiño; Manolé, Villar; Larrosa, Cid, Pahíño, Sobrado e Tolín.

"La salida de los equipos fue saludada con grandes ovaciones por parte del público. El capitán de la Orensana, Mantido, entregó un banderín al capitán del Munich, y ambos entregaron sendos ramos de flores a la madrina de U.D.O. Srta. Orbán. El Munich correspondió a la atención del equipo orensano haciendo entrega a este de una fotografía de su conjunto."

La Región, 30-05-1951.

Mesturar para crecer

Entre as miñas preferencias musicais hai un sitio para o californiano Ben Harper, un cantautor capaz de mesturar diversos estilos musicais con grande talento. A súa música soa a funky, a soul, a folk, a reggae, a simple rock and roll... E detrás desa diversidade de estilos musicais atopamos letras de compromiso como Oppression ou hedonistas como The Will to Live. Outras cancións insisten en falar da paz, de relixión ou do medio ambiente.

Hai 12 anos que Ben Harper publicou o seu primeiro álbum, Welcome to the Cruel World. Despois chegou Fight for your Mind en 1995, un disco socialmente comprometido. Despois chegaron The Will to Live, álbum no que presenta a súa banda The Innocent Criminals, Burn to Shine, Diamonds on the Inside, There Will Be a Light e o último aparecido neste mesmo ano Both Sides of a Gun.

A primeira canción súa que escoitei foi Oppression:

I won't let you near me, oppression

You shall learn to fear me, oppression

(Non vou deixar que te me achegues, opresión

Aprenderás a temerme, opresión)