A miña praia favorita é a de Carnota, un inmenso areal de 8 quilómetros de lonxitude, unha porta aberta ao océano. Lembro, cando era neno, que case ninguén coñecía tal sitio. Parecía como se ao norte da Lanzada non houbese mar. Lembro estar cos meus pais e os meus irmáns sos naquela praia. Oito quilómetros para nós. Era polo ano 1984. Lembro que alugamos unha pequena casiña á beira da estrada, os vagalumes pola noite a brillar coma estreliñas e os mosquitos a facer das súas. Lembro tamén as riquísimas ameixas á mariñeira que saboreabamos no Miramar, no centro da vila. Lembro ademais que non había aparcadoiros nin tantas pontes para chegar á area e como tiñamos que atravesar o río cheo de cangrexos co perigo de que á volta coa marea alta ficásemos illados.
A Carnota de hoxe xa non se parece moito a aquela. Os incendios e a especulación están a estragar aquel paraíso. O peor é o que nos pode deparar o futuro máis próximo. Constructores, promotores e inmobiliarias queren, coa vergoñosa colaboración de moitos veciños, encher ese paraíso de cemento e ladrillo. Din que teñen dereito ao progreso e ao desenvolvemento coma os demais. Pan para hoxe e fame para mañá. Lembro pero quero crer que chegará o día en que os galegos saibamos protexer e defender o noso con dignidade.
No hay comentarios:
Publicar un comentario