Sempre é moi doado atopar os libros de Stefan Zweig nos andeis das librerías. Abonda con situarse fronte aos estantes e buscar a esquiniña máis á dereita xa pegada ao chan, un pouco despois das novelas de Zola. Alí, ao final de todo, condenadas pola orde alfabética, agardan por unha man desexosa as pequenas noveliñas de Zweig, as súas biografías e os seus libros de memorias. Despois de Zweig o alfabeto fica orfo.
O que xa non é tan doado para os curtos de vista e pouco áxiles coma min é axeonllarse para chegar tan abaixo e poder ver qué pequenas xoias hai gardadas naquela cela recóndita, como se de colmea doce e rica se tratara. Tiras dun e saen todos, queres recollelos e colocalos outra vez. Logo daste conta de que os volumes están numerados e sintes, por un momento, o peso da culpabilidade, do torpe que osou revolver aquela sagrada orde cosmonumérica.
Sen embargo, por moi torpe que un poida ser, merece a pena intentalo e probar dese vello mel centro-europeo. Unha das súas mellores novelas curtas relata a vida dun home para quen só existen os libros. O mundo redúcese ás mesas de mármore do seu café vienés. Lector incansable de memoria prodixiosa, devorador de catálogos, orientador bibliográfico... Jakob Mendel, o libreiro de Galitzia, é un home que non sabe nada de patrias, nin pasaportes —unha insensatez en tempos de interrogatorios, deportacións e campos de exterminio—. Buchmendel é unha peza maxistral, minúscula e inapreciable naquel recanto invisible da librería pero unha xoia que emociona a todos os que tamén amamos os libros.
"Solitario como un astrónomo que en su observatorio contempla cada noche, por la diminuta abertura de su telescopio, las miríadas de estrellas, sus misteriosas evoluciones, su cambiante confusión, cómo desaparecen y vuelven a encenderse, Jakob Mendel miraba a través de sus gafas y desde aquella mesa cuadrada ese otro universo de los libros, que asimismo gira eternamente y renace transformado, aquel mundo sobre nuestro mundo."
Stefan Zweig: Mendel, el de los libros.
O que xa non é tan doado para os curtos de vista e pouco áxiles coma min é axeonllarse para chegar tan abaixo e poder ver qué pequenas xoias hai gardadas naquela cela recóndita, como se de colmea doce e rica se tratara. Tiras dun e saen todos, queres recollelos e colocalos outra vez. Logo daste conta de que os volumes están numerados e sintes, por un momento, o peso da culpabilidade, do torpe que osou revolver aquela sagrada orde cosmonumérica.
Sen embargo, por moi torpe que un poida ser, merece a pena intentalo e probar dese vello mel centro-europeo. Unha das súas mellores novelas curtas relata a vida dun home para quen só existen os libros. O mundo redúcese ás mesas de mármore do seu café vienés. Lector incansable de memoria prodixiosa, devorador de catálogos, orientador bibliográfico... Jakob Mendel, o libreiro de Galitzia, é un home que non sabe nada de patrias, nin pasaportes —unha insensatez en tempos de interrogatorios, deportacións e campos de exterminio—. Buchmendel é unha peza maxistral, minúscula e inapreciable naquel recanto invisible da librería pero unha xoia que emociona a todos os que tamén amamos os libros.
"Solitario como un astrónomo que en su observatorio contempla cada noche, por la diminuta abertura de su telescopio, las miríadas de estrellas, sus misteriosas evoluciones, su cambiante confusión, cómo desaparecen y vuelven a encenderse, Jakob Mendel miraba a través de sus gafas y desde aquella mesa cuadrada ese otro universo de los libros, que asimismo gira eternamente y renace transformado, aquel mundo sobre nuestro mundo."
Stefan Zweig: Mendel, el de los libros.
1 comentario:
Pois eu, o 17 de xaneiro do presente, dei no mercadiño dominical da cidade na que vivo con LA LUCHA CONTRA EL DEMONIO (HÖLDERLIN, KLEIST I NIETZSCHE), cun limiar do propio autor do 1925 (Salzburgo), onde di cousas como estas: "Las tres épicas figuras de Hölderlin, Kleist y Nietzche tienen extrañas afinidades en los destinos de su existencia. Los tres, arrancados de su propio ser por una fuerza poderosísima y en cierto modo ultramundana, son arrojados a un calamitoso torbellino de pasión. Los tres terminan prematuramente su vida, con el espíritu destrozado y un mortal enervamiento de los sentidos; los tres terminan en la locura y en el suicidio. Los tres pasan por el mundo cual rápido y luminoso meteoro, ajenos a su época, incomprendidos por su generación, para sumergirse después el la misteriosa noche de su misión. Ignoran adónde van; salen del Infinito para hundirse de nuevo en el Infinito y, al pasar, rozan apenas el mundo material... Son esclavos. Son presos del poder del demonio."
O libro foi publicado por Ediciones G.P. (Libro Documento) no 1967. Ai, aquela colección de páxinas amarelas na que tanto escarallamos a vista. O bon de Zweig é que é un pozo sen fondo, sempre están a aparecer libros novos, como se fose autor dunha obra saída do "Infinito". Será el tamén un "escravo do poder do demonio" dos libros?
Publicar un comentario