Un burato no peito

Intenteino pero finalmente non me puiden resistir á marea e sentín a necesidade de escribir sobre o dichoso decreto, ese parto dos elefantes que xa parece que vai dar en criatura estraña, cando menos.
Pódese estar de acordo ou non co reparto horario do 50-50 entre galego e castelán aínda que un segue a pensar que tratar igual ao desigual é a mellor maneira de manter a desigualdade. Polo tanto non podo evitar pensar que esa é a intención que agochan os que promocionan e defenden este decreto. O galego tardou case mil anos en converterse en lingua oficial no seu propio territorio. Ollamos con envexa como a nosa lingua "florescia en Portugal". O castelán leva xa máis de cinco séculos establecido como lingua oficial do Estado —"instrumento del imperio" dicía Nebrija. Pola contra, o galego penetrou na educación hai menos de trinta anos e en todo este tempo houbo un amplo consenso sobre a necesidade de protexer e mimar unha lingua maltratada pola historia. Todas as xeracións teñen e terán dereito a ser ensinadas tamén na lingua propia de Galicia, cooficial xunto ao castelán, por moitos prexuízos e odios que os seus proxenitores poidan manter aínda. É triste, pero hoxe unha campaña como a que a principios dos oitenta animaba a falarlle galego aos fillos desde pequenos sería posiblemente denominada de imposición polos que gobernan.
Púxenme a escribir estas liñas coa intención de ir máis alá de porcentaxes e repartos. Na miña opinión, o que realmente desacredita ao decreto e aos seus autores intelectuais, que descoñecendo o seu nome teremos que entender que asina o propio Anxo Lorenzo, é a total nulidade desde o punto de vista pedagóxico e práctico.
O decreto tal como se anunciou ten trampa, véselle o cartón desde lonxe: equilibrio no reparto e logo todos, menos os profesores, poden usar a lingua que lles pete para falar, escribir, responder os exames e mesmo no libro de texto que leven á aula. Ou sexa, repartimos os naipes a partes iguais e logo ti xa os cambias polos que queiras. É unha rara maneira de fomentar a aprendizaxe das linguas oficiais. Ten moito máis de demagóxico que de efectivo. Se un se instala nunha lingua e non fai esforzo ningún por aprender a outra de que valen as grandilocuencias do bilingüismo?

E en todo isto onde queda a figura do mestre? Como é posible que nun decreto sobre educación non se teña para nada en conta o seu traballo, a súa experiencia, a súa realidade diaria na aula? Un dos máis coñecidos opinadores da prensa galega falaba o outro día da paisaxe despois da batalla. Pois ben, eu, como mestre de primaria, véxome no medio do campo, tirado e cunha ferida no peito. Deslizouse a idea de que somos impositores aos que lles hai que marcar uns límites, cando día tras día o que facemos e ir á escola a tratar de ensinar o afecto a todas as linguas, o aprecio pola natureza, o amor polos libros, o respeto e a tolerancia; arrancamos un sorriso dos beizos dos nenos para que entendan sen palabras que cremos neles e que, ao noso xeito, tamén os queremos.



Les parfums ne font pas frissonner sa narine;
Il dort dans le soleil, la main sur sa poitrine,
Tranquille. Il a deux trous rouges au côté droit.

(Os perfumes non lle fan tremer o nariz;
Tranquilo, durme ao sol, a man sobre o peito,
hai dous buratos vermellos no seu costado dereito.)

Arthur Rimbaud: Le dormeur du val, 1870.