Non son nin un connaisseur nin un grande apaixoado do jazz pero confeso que ás veces disfruto escoitando esta música tan auténtica e sentida. Tampouco todo o jazz me atrae pero hai certos artistas que teño entre os meus preferidos e un deles é Charlie Parker.
Lembro que a primeira vez que vin o nome de Charlie Parker foi durante os meus anos de instituto. Estabamos a ler Las armas secretas, o libro de relatos de Julio Cortázar. O primeiro texto titulábase El perseguidor e era unha fermosa homenaxe ao célebre saxofonista, un perseguidor de soños, de novos sons, de novas formas de facer música, un dos creadores do be bop, un dos máis importantes artistas do século XX.
O relato contaba como un músico obsesionado (Parker) non era quen de conseguir todo o que rebulía na súa cabeza e a frustración que elo lle ocasionaba:
"Esto ya lo toqué mañana, es horrible, Miles, esto ya lo toqué mañana".
Nos anos 40 o estilo musical que predominara na década anterior, o swing, entrou en crise. As grandes orquestras de Glenn Miller e Benny Goodman alcanzaran un tremendo éxito entre a poboación branca dos EE.UU. pero o estilo xa non daba máis de si, non había lugar para a innovación artística.
Parker foi un innovador, como moitos outros músicos da súa xeración. A década dos 40 foi o tempo da improvisación, das jam sessions nas que se podía tocar o que se quixera. Foi o tempo tamén dos primeiros estilos alternativos e rebeldes. Así non sorprende que os escritores da Beat Generation como Jack Kerouac adorasen a Charlie Parker e a súa maneira de facer música.
Bird, como era coñecido por todos, viviu unha vida chea de excesos co alcohol e as drogas. Cando morreu unha noite mirando a televisión só tiña 35 anos pero tiña o corpo dun home de máis de 60.
No hay comentarios:
Publicar un comentario