Sentimentos bos e sentimentos malos

Non vou descubrir a estas alturas que o fútbol levanta paixóns neste país e que remove tamén máis odios que calquera outra cousa falada ou escrita. O que me animou hoxe a escribir foi a entrevista (ou o que fose) que onte José Ramón de la Morena lle fixo ao mediático presidente de Cantabria, Miguel Ángel Revilla, despois da victoria do Barcelona sobre o Racing de Santander. Os personaxes non merecen moito a atención, xa o sei. Non destacan polo bo xuízo nin pola súa aportación filosófica. Animados mutuamente por unha ideoloxía compartida deixaron saír polas súas bocas todos os prexuízos anticataláns que poidamos imaxinar e puxeron a Joan Laporta de volta e media pola súa "campaña de politización" do Fútbol Club Barcelona.

Deixando a un lado a paradoxa de escoitar a un político metido a futboleiro criticar a un futboleiro metido a político, un non pode sentir certo noxo ante comentarios que pouco teñen que ver coa tolerancia constitucional que esta xente nos quere transmitir e que di defender.

"España sigue siendo madridista... Ahora sería la oportunidad del Barça de hacer a la España culé, pero estando ahí Laporta es imposible porque está con el tema del separatismo, la independencia y todo eso, de tal manera que ha politizado al Barça, de tal manera que es muy difícil que gane adeptos fuera de Cataluña" (DLM).

Este argumento de que sentirse catalán limita moito é utilizado arreo para desprezar calquera manifestación política, cultural ou lingüística non só catalana, senón tamén vasca e galega. O Barça leva tendo unha profunda carga simbólica desde moitos anos antes de nacer Laporta. E seica hai que separar a política do fútbol, pero consideramos razón lóxica as opinións dun presidente para ser ou non ser dun equipo. Se hai que separar, que c. importa o que pense ou opine o presidente? A min o que me interesa e que xoguen Messi e Iniesta.

Revilla entrou ao trapo, como non? Famoso nacional pola súa querencia do micrófono, máis querido que o carné de socio do Racing, o político que non quere que se politice o fútbol non se ruboriza en falar de ETA e do separatismo, de "radicalismo independentista", "derivas nacionalistas", "patochadas"... "de los que se quieren separar de España" (De Messi a Josu Ternera en dous minutos). Revilla confesou que prefire quedarse na casa antes que ir xunto a Laporta e dicirlle "cuatro cosas". Ataque agudo de tolerancia. Para Revilla "el pueblo catalán es extraordinario", claro, pero sempre que coincida co que el pensa. Quizais debería mirar máis polo seu e non meterse tanto en casa allea non vaia ser que os cataláns comecen a sinalar o que hai que facer/dicir/pensar/sentir na fermosa Cantabria, con xente que será extraordinaria coincida ou non co que un pensa.

Non houbo que darlle moita corda para que se metera Revilla no charco dos pseudorreferendos que están tendo lugar nalgúns concellos de Cataluña. A mín dame a risa ver tamén nesa loita ao noso presidentiño Feijoo dicir en xuño que consultar era o máis democrático do mundo e en setembro que consultar é un ataque furibundo que merece castigo exemplar. Demócratas destinxidos que diría Chaplin (o único home deste post que de verdade admiro).

Neste país, afortunadamente hoxe (antes non), un pode pensar, falar e sentir o que queira, sexa presidente do Barcelona ou sexa conserxe do colexio de Villalpando. Supoño eu que en xusta coherencia, cando algún presidente ou particular declare non sentirse catalán (co mesmo dereito), ou cando nun concello, poñamos de Tarragona, se faga un pseudorreferéndum a favor de separarse de Cataluña, estes tres defensores da sensatez tamén se enfadarán moito moito e farán uso dos seus repetidos calificativos. Pero seguro que habemos quedar esperando. Menos mal que temos a Messi para que nos faga máis agradable a espera.