Cando chegan estes días do Nadal comeza a invasión tradicional das larpeiradas: turrón, mazapán, polvoróns, follados de crema, mantecados, etc. Unha lista sen fin. Creo que cando era rapaz tiña máis ilusión por todo este arsenal de azucre.
Sen embargo, aínda fico ollando os escaparates das pastelarías lembrando aqueles lugares do meu Ourense da infancia que foron esmorecendo até morrer, como a Ramos, a Coruñesa ou a Ibense. En Portugal non renunciaron a estes praceres e con agradable frecuencia topamos alí cunha colección das cores máis vivas e as formas máis curiosas. Que pracer tan marabilloso é tomar um galão e umas natas en calquera café portugués!
Os italianos non quedan moi atrás nesta competición de larpeiros. A variedade de doces que hai ao longo do país dá como para facer unha enciclopedia. Meu irmán, grande coñecedor da súa cultura e gastronomía, viaxeiro polo norte e polo sur, é quen nos suministra á familia –nunca coa frecuencia suficiente que nos calme o apetito– a riqueza saborosa dos italianos. Este verán andamos todos á procura dos cannoli, uns doces recheos en forma de cana propios da illa de Sicilia.
Nesta fotografía, tomada nunha pastelaría de Bérgamo o pasado verán, ficamos un bo rato contemplando a polenta e Osei, o doce propio do lugar. A polenta consiste nunha masa rechea de manteiga, chocolate quente, ron e pasta de abelás todo cuberto con licor e outros ingredientes. Non houbo valor de meterlle o dente porque non eran horas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario