Os directores estamos algo mal da cabeza

Ultimamente non lle dedico moito tempo a este caderno. Desde que hai seis meses asumín a dirección do colexio onde traballo desde o ano 2008 ando un pouco disperso, metido en tarefas burocráticas e ás veces desbordado polo cargo.
A miña conclusión do curso de formación inicial ao que asistín recentemente xunto con outro cento de novos directores e directoras foi concluínte: hai que estar un pouco mal da cabeza para ser director. Nos tempos que corren, en que todos os males e fatalidades do universo teñen que ser solucionados rapidamente pola escola, asumir o imposible leva irremediablemente á frustración. Hai que ser prudentes. Esíxesenos moito e axúdasenos moi pouco.
O do director é un posto ingrato. As palabras que antes eran escoitadas con normalidade logo pasan a ser interpretadas como ordes ou censuras. As peticións parecen requerimentos; as propostas, críticas.
Pero non quería facer aquí unha lista de agravios, nin moito menos, pois non teño motivo para moita queixa. Que escriba ou non neste 'caderno inconstante' meu a pouca xente lle importa. Seino ben.
As miñas lecturas das últimas semanas –nas que a pesares de todo non falta un Zweig– teñen máis que ver con bibliografía relacionada coa xestión e a organización educativa. As editoriais Grao e Wolters Kluwers teñen un interesante catálogo relacionado co tema, aínda que, desde logo, non son as únicas. Non hai que ser tan inxenuo como para pensar que nestes libros está a solución a todos os problemas pero sempre hai que ter a suficiente humildade como para estar aberto ao que deles podes aprender. Hai unha cousa que sempre se nos repite aos directores e na que estou moi de acordo: non debemos pecharnos no escritorio, hai que falar, conversar, observar...