Para moitos amantes do cinema High Noon (1952), traducida en España como Solo ante el peligro, é sen dúbida a cima do western, o cumio máis alto que ten acadado este vello xénero cinematográfico. Desde logo eu non creo que esaxeren os que tal afirman. Para min é un pracer pasar estas noites de verán revisando as obras mestras da sétima arte e segue a resultar fascinante ollar a Gary Cooper, o sheriff Will Kane, enfrontando el so a covardía dun pobo axeonllado polo temor a catro foraxidos. Esta é unha historia sobre a loita da dignidade contra o medo, sobre a defensa duns principios aos que non se debe renunciar.
High Noon, que debería ser traducida literalmente por Ao mediodía, foi dirixida por Fred Zinneman con produción de Stanley Kramer e contou coa interpretación de Grace Kelly, Katy Jurado e Lloyd Bridges, entre outros. Convén salientar a fotografía de Floyd Crosby, especialista en documentais, que lle aportou ao filme unha sobriedade visual fabulosa a pesares do acelerado ritmo do filme, acrecentado pola incesante repetición de planos do reloxo que sinala a inexorábel chegada do tren do mediodía.
Unha historia tan simbólica coma esta do home abandonado por todos que ten que loitar por un ben tan preciado como a dignidade individual e colectiva deu lugar a moi diversas interpretacións. Para uns era unha metáfora da persecución que sofrían naqueles anos de McCartismo os artistas de Hollywood, incluído o propio guionista do filme Carl Foreman.
Para outros o filme hai que interpretalo como unha metáfora da Guerra fría e da política levada a cabo polos Estados Unidos na Guerra de Corea, e particularmente pola sensación de traizón con respecto aos aliados na Segunda Guerra Mundial.
Pero tanto ten unha cousa ou outra. Pasados máis de cincuenta anos o que nos queda é a película e sempre paga a pena voltar a pasala polo noso cinematógrafo doméstico nocturno.
No hay comentarios:
Publicar un comentario