As linguas sen fronteiras

"Pero digo yo, si pasas de Piedrafita ¿de qué te sirve el gallego?"

Na nosa terra escoitamos esta frase con demasiada frecuencia. Que inxustos son algúns co galego! E non só inxustos senón tamén ignorantes. Aplícanlle á lingua galega unha vara que non usan logo para outras linguas, nomeadamente a súa materna. Teño pasado non xa de Pedrafita, senón alén dos Pireneos moitas veces, e, honestamente, o castelán non me foi de moita utilidade nin en Francia nin en Suecia nin en Escocia. Veño de estar recentemente en Grecia e alí tampouco me valeu de nada. Pero o papel de inútil, de inservible, de pouca cousa, de carallada, sempre lle toca ao galego.

E digo máis, os dinamarqueses cando pasan máis alá de Padborg xa teñen máis difícil usar o dinamarqués, aos húngaros ao atravesaren Györ pásalles o mesmo, os gregos cando navegan máis alá de Rodas entran en Turquía e os turcos cando embarcan en Izmir xa entran en Grecia, e así poderíamos seguir toda a noite. Semella que algúns non saben (ou non queren saber) que en Europa existen centos de linguas e nin os dinamarqueses, nin os húngaros nin moito menos os gregos son tan idiotas como para desprezar dese xeito a súa lingua cun argumento tan falaz e inconsistente.

E aínda tería que falar dos galegos cando pasamos Tui, ou Feces, ou Portela de Home, ou Ponte Barxas, ou mellor no transbordador que nos leva a Caminha. Aí ábrese un mundo tan galego coma o noso que nos demostra finalmente o feito de que se non hai fronteiras para as persoas tampouco os hai para as linguas.

(Na imaxe, o río Miño entre A Guarda e Caminha nunha foto tomada no 2004.)