Confesión

Antes que fuxir polas rúas da noite de Düsseldorf como fixo Peter Lorre naquel tempo escuro, prefiro confesalo todo. Confeso ser galego e amar o meu país, a súa lingua e a súa cultura. A lingua que xa falaban meus avós pero que non sei se saberán falar os meus netos. Confeso ter andeis cheos de libros na lingua romance e outras mesmo non indoeuropeas. Confeso ter unha identidade máis alá do meu DNI e confeso que non sinto vergonza por elo. Confeso ter sido galego en Bilbao, Bruxelas e Copenhague, sen complexos de inferioridade. Confeso ser membro da resistencia e mencionar de cando en vez o nome de Castelao, o nome de Ben-Cho-Shey, o nome de Bóveda, e de acordarme del sempre que paso cerca da Caeira. Confeso ter un pasado que non me impide ter un futuro. Confeso ademais que non teño intención de renunciar a ser o que son, e ser o que outros queren que sexa, aínda a risco de ser chamado provinciano, sectáreo, adoutrinador, ditador, separatista, endogámico, tribal, arcaico, caduco, paleto, medulio, e unha infinda lista de calificativos semellantes.

Por iso, nestes tempos de longas noites de comisarios agochados nos sotos das vivendas, ladróns e traficantes da palabra liberdade atarefados nunha nova caza de bruxas firmo a presente en Vilagarcía de Arousa, a 24 de agosto do 2009.

Saúde e Terra,

David Paz Nóvoa.