O blogomillo está prohibido na China. Meu irmán, incansable viaxeiro, escribiu desde Pequín para informarme. Este blogue, e supoño que todos os demais, resultan inaccesibles desde aquela República Popular. Non sorprende moito porque non estamos a falar precisamente do país que máis respete os dereitos e as liberdades das persoas. Sen embargo, o artigo 35 da súa Constitución de 1982 afirma: "Os cidadáns da República Popular de China gozan de liberdade de expresión, prensa, asamblea, asociación e manifestación". A fermosa retórica constitucional presente nos catro recantos do mundo.
O blogomillo debe de ser, por motivos aínda descoñecidos, moi perigoso para a integridade e a seguridade daquela potencia de máis de mil millóns de habitantes, entre os que se contan xornalistas presos, editores depostos e opinadores perseguidos. O goberno secuestra xornais e impide a recepción de emisoras de radio e televisión, filtra webs, espía conversas, en resumo, aplica unha férrea censura sobre todo o que non lle guste ao partido único.
Para o noso conselleiro de Educación, mente privilexiada e aspirante ao Nobel da Paz, sería moi doado lograr a liberdade na República Popular de China. Bastaría con ir ao porto de Vigo e mandar unha inocente pita nun deses contedores que os chineses nos envían cheos de zapatos, camisas e calculadoras. A nosa pita azul, completamente aséptica, desinfectada e desideoloxizada, sen embargo transmitirá ao pobo chinés o amor pola liberdade e a democracia; será a nosa aportación á paz no mundo. Mellor ca azul que sexa vermella, unha concesión amable á tradición maoísta, que non nos custa nada.
Membros do partido comunista, se están a ler esta mensaxe, non se deteñan no blogomillo que non fai mal ningún, o verdadeiramente perigoso é a pita que vai naquela caixa.
Para ler máis:
Sobre a pita azul:
1 comentario:
Estimado David :
Se o governo anterior houvesse feito o que tinha que fazer, que era criar uma rede de ludotecas ou brinquedotecas na Nossa Terra, que aínda nom temos (esse era o verdadeiro cometido da Conselharia de Bem-estar), agora nom teriamos o ridículo do feito antes e da galinha azúl de agora.
Um abraço do teu pai José Paz
Publicar un comentario